Het piekeren is over
Tom Hoekstra is vaste bezoeker en sinds een tijdje ook vrijwilliger van buurthuis Op Eigen Wieken. Van een man die thuis alleen zat te piekeren is hij een graag geziene gast geworden in de Merenwijk. Hij heeft aanspraak, afleiding en is bovendien verantwoordelijk voor de groene en bloeiende planten op deze locatie in Leiden.
Elke morgen rijdt Tom (81) in zijn scootmobiel de ruime hal van het Huis van de Buurt binnen. De dag begint hier met een lekker bakkie koffie, een praatje en zijn krant met daarin een puzzel. Tom was gedurende zijn werkzame leven allround timmerman. "Allround, omdat je toen als timmerman veel meer deed dan alleen maar timmeren. Als we bijvoorbeeld wat leidingwerk ofzo tegenkwamen tijdens een verbouwing, dan ging je niet op een loodgieter zitten wachten. Je pakte op wat nodig was."
Tom vertelt enthousiast als hij het over zijn oude beroep heeft. "Ik deed nieuwbouw, verbouw en onderhoud. Het maakte mij niet zoveel uit, alles had wel wat. Bij nieuwbouw was het mooi dat je het onder je handen zag groeien. Maar ook bij een verbouwingen had je natuurlijk heel veel eer van je werk.
Tom is er een van een tweeling in een Wassenaars gezin met dertien kinderen. Momenteel zijn er daar nog drie van over; zijn oudste zus van 91, Tom zelf en zijn jongste zus Ellie van 71 jaar. Toen Tom trouwde ging hij met zijn toenmalige vrouw in Valkenburg wonen waar ze samen vijf kinderen kregen. "Een zoon, een dochter, een zoon, een dochter en toen weer een zoon. Allemaal mooi om en om," licht Tom toe. "In het huis in Valkenburg heb ik ook veel verbouwd. Ja, dat moest wel," vervolgt hij lachend, "met een groeiend gezin. Dan ging ik 's avonds, vaak samen met een collega aan de slag. Een muurtje optrekken, een dakkapel erbij voor meer ruimte, samen zagen, enzovoort..."
Je merkt dat Tom van zijn vak hield. Tijdens het praten glimmen zijn ogen en worden termen zoals 'het spantbeen' en 'begording' als vanzelfsprekend verweven in zijn verhaal. "Ik was ook leermeester trouwens. Dat was leuk om erbij te doen. Het begeleiden van de jongeren en hun het vak te leren." Toen Tom 57 jaar was had hij er veertig dienstjaren op zitten stopte hij met dit werk.
Schilderen en kanariepietjes
Tom woont al 26 jaar alleen in de Merenwijk. Maar pas 2,5 jaar geleden reed hij voor het eerst het Huis van de Buurt binnen. "Mijn lijf is behoorlijk versleten. Ik kan nog kleine stukjes lopen hoor, maar ik heb wel die scootmobiel nodig. Ik heb slijtage in mijn armen, schouders en onderrug. Door mijn schouders kan ik mijn armen niet meer goed omhoog doen." Tom laat dit zien door langzaam met zijn rechterhand naar zijn neus te wijzen. "Hoger kom ik niet..."
Tom zat de laatste jaren vaak thuis en vereenzaamde langzaam. "Ja, dat was inderdaad geen fijne tijd. Ik piekerde veel te veel. Samen met mijn zus Ellie en het Sociaal Wijkteam ben ik toen voor het eerst hier eens naar binnengekomen voor een bakje koffie."
Nadat Tom eenmaal die eerste keer over de drempel reed, was een volgend bezoek gemakkelijker. Zo kwam hij op maandagmorgen naar de knutselinloop waar onder andere gebreid, gehaakt en geschilderd werd. Hij schilderde graag mee en laat trots een foto zien van zijn toilet. Geen kale witte muren maar een mooi overzicht van alle geschilderde vogeltjes die hij maakte. "Ik heb trouwens momenteel ook weer twee echte kanariepietjes in huis. Dat kwam door Hans, die hier als vrijwilliger heel veel gedaan heeft aan de tuin en de volière. Hij had twee kanariepietjes over en vroeg of ik ze wilde. Vroeger had ik een valkparkiet. Maar omdat ik toen nog werkte, ging dat niet goed samen. Nu is het gezellig als je thuiskomt."
Ook vrijwilliger
Tom is sinds een tijdje niet alleen bezoeker meer van het Huis van de Buurt, maar is momenteel ook officieel vrijwilliger. In eerste instantie hielp hij soms mee wanneer de plantjes in de gezamenlijk ruimte water moesten hadden. Tegenwoordig heeft hij de verantwoordelijkheid over de planten. Hij verzorgt ze en stekt ze volop. "Thuis heb ik vooral veel cactussen en orchideeën. Het is handig dat ik timmerman was, want door die plantjes-hobby had ik steeds meer ruimtegebrek. Mijn vensterbank was ongeveer 15 centimeter denk ik. Die verbreedde ik toen naar 30 centimeter. Maar ook dat werd te klein," vervolgt hij lachend. "Dus nu heb ik een vensterbank van 60 centimeter breed. Dat was echt nodig."
Dinsdag is nu zijn vaste dag om alle planten water te geven bij 'Op Eigen Wieken'. Dat is ondertussen best een klus, zoveel zijn het er. Zodra de gestekte plantjes groot genoeg zijn verkoopt hij ze op donderdag voor een heel klein prijsje tijdens de wekelijkse 'Pluk de Dag' in het buurthuis. Van de opbrengst koopt hij weer aarde. "Door alle activiteiten heb ik heb ondertussen weer een mooi ritme in mijn leven. Ik ben elke morgen hier voor de koffie. Al is de belangrijkste reden overigens de sfeer hoor. Tussendoor ga ik dan even naar huis om wat te rusten, maar vaak ben ik hier dan 's middags of 's avonds weer voor de plantjes, de verkoop, een gezamenlijke lunch of het wekelijkse avondeten door Resto VanHarte op woensdag en de eettafel van de Powervaders op vrijdagavond." En dat is nog niet alles, want Tom heeft naast de activiteiten bij 'Op Eigen Wieken ook nog af toe een fietsmaatje. "Ik houd van de natuur, van vogels en planten. En nu heb ik alles weer. Mijn fietsmaatje houdt ook van de natuur. We fietsen een stukje en stoppen op mooie plekken om van de natuur te genieten. Heerlijk is dat." Tom kijkt tevreden. "Ja, ik ben hier goed opgevangen. Ik heb afleiding, nieuwe vriendschappen en als ik thuis kom heb ik aanspraak aan mijn parkieten. Piekeren doe ik niet meer," besluit hij met een glimlach.
