Gelukkig met een handicap

Bij Incluzio zetten we de mens centraal. Eigen regie is cruciaal. Onze aanpak heeft veel raakvlakken met Positieve Gezondheid, een visie en methodiek die veel in de belangstelling staat. Positieve Gezondheid is meer dan niet ziek zijn. Het is het vermogen om je aan te passen en je eigen regie te voeren, in het licht van de sociale, fysieke en emotionele uitdagingen van het leven. Bij Incluzio zien we dat anders kijken vaak helpt. Bijvoorbeeld door te kijken hoe je - na een motorongeluk en een heftig revalidatietraject - weer kunt re-integreren en gelukkig wordt.

Op 19 september 2017 komt er in één klap een einde aan het tot dan toe onbezorgde leventje van Leon van der Lee. Letterlijk. Met zijn Harley Davidson klapt hij in een dorpje bij Goes bovenop een andere motor. Na anderhalf jaar van 'alleen maar ellende' volgt de amputatie van zijn rechteronderbeen. 'Een opluchting', noemt Leon het zelf. Na een langdurige revalidatie en een geslaagde re-integratie door Wijkbedrijf Goes zit hij weer gelukkig in zijn vel. Met een aangepast huis, met werk naar zijn zin. 'Het is iets wat je de rest van je leven bij je draagt. Maar mijn leven beheersen doet het niet meer.'

'Zijn eigen schuld', zegt Leon over het ongeluk dat zijn leven drastisch zou veranderen. 'Ik reed door rood. Niet bewust, ik had het niet gezien.' Het toeval wil dat hij bovenop een vriend knalt die óók motor rijdt - en die al beide benen mist. Droog: 'Maar die was zijn benen al kwijt vóór dit ongeluk.' Als fanatiek motorrijder Leon weer bij komt, ligt hij met een gespalkt been in een stellage. 'De chirurgen dachten in eerste instantie dat het goed zou komen. Vanaf het eerste moment heb ik zelf getwijfeld. Ik heb heel mijn leven gemotorcrosst, vanaf mijn vijfde jaar. Ik heb best wel wat ongelukken gezien. Maar zoals dát been eruitzag... alsof je een biefstuk door de gehaktmolen had gehaald. Het was een open botbreuk. Mijn scheenbeen was gebroken, dat stak eruit. Eromheen zat heel veel weefselschade.'

Te hard voor mezelf

Leon: 'Je mag voorzichtig beginnen met lopen. Na twee of drie dagen kon ik al lopen zonder krukken. Maar die prothese zat niet goed. Ik ben toen weleens wat te hard voor mezelf geweest. Ik heb te lang doorgelopen met een prothese die niet goed paste. Ik kreeg ontstekingen aan mijn knieholte en kon vier, vijf maanden geen prothese meer aan.'

Re-integratietraject

De gemeente Goes verwijst Leon naar het Wijkbedrijf Goes, voor een re-integratietraject onder leiding van Clemens de Jager. Vanaf dat moment gaat zijn herstel weer in opgaande lijn. 'Drie keer in de week, in mijn rolstoel. Anita de Roos en Jan Boeije hebben mij geholpen om een aangepaste woning te vinden. Ik woonde in een appartementje, op de eerste verdieping. Met mijn rolstoel en de boodschappen moest ik de trap op. Dat was niet werkbaar. Zij hebben ervoor gezorgd dat ik een medische urgentie kreeg van de gemeente. Zo heb ik op korte termijn een andere woning kunnen krijgen, een eengezinswoning met een traplift erin. Die zat er al in, van een oudere vrouw die slecht ter been was.'

Vaste baan

Tot het ongeluk was hij werkzaam als onderhoudsmonteur, in de technische dienstverlening. In de fietsenreparatiewerkplaats van het Wijkbedrijf wordt gekeken wat Leon nog wel en niet kan. Dat is véél: hij is niet alleen handig met fietsen, maar doet ook andere technische klusjes. Dan volgt een volgende meevaller: 'Ik was vanwege die ellende al een hele poos niet meer bij een leverancier van lasmachines en materialen geweest. Toen ik daar weer eens kwam zeiden ze dat ze iemand zochten. Deels voor op de werkplek en deels op kantoor. Daar zit ik nu. Ik doe de reparatie van lasmachines en ook een stukje administratie. Offertes maken, klanten helpen, orders klaarzetten, spullen bestellen bij leveranciers.... eigenlijk van alles wat.' Een proefplaatsing via Wijkbedrijf Goes levert uiteindelijk een vaste baan op.

'Ik kan in principe alles'

Met een fijne woning en werk naar zijn zin lacht het leven Leon weer toe. Ondanks die handicap. 'Het gaat stukken beter nu die ontstekingen weg zijn. De prothese past goed, ik kan in principe alles. Het beheerst mijn leven niet meer. Ik ben er eigenlijk totaal niet mee bezig. Het is natuurlijk iets dat je de rest van je leven bij je draagt. Als ik 's nachts wakker word en naar de wc moet, moet ik eerst mijn been aandoen. Dat zijn wel dingetjes waardoor je eraan wordt herinnerd. Maar ik heb het al lang geaccepteerd.' En: hij rijdt weer op de Harley. 'Ja hoor, geen enkel probleem!'

Op de hoogte blijven van alles rondom Positieve Gezondheid? Volg ons op LinkedIn en via de media van de lokale bedrijven.